ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΟΥΡΤΣΑ

Ζούρτσα μου Συ πανέμορφη, στο πράσινο ντυμένη,

με γραφικότατες πλαγιές ομορφοστολισμένη,

με τα στενά δρομάκια σου και τις ανηφοριές σου,

τις ρούγες, τα σοκάκια σου και τις ψηλές αυλές σου.

Τα παλαιά τα σπίτια σου σαν κάστρα καμαρώνουν.

παράδοση ιστορική και πλούτο φανερώνουν.

Ολόκληρη δεν φαίνεσαι πάντα ή μισή κρυμμένη,

όποια πλευρά σου κι αν θα δω μου είναι αγαπημένη.

Νερά τρέχουνε γάργαρα στη Μπούρα και στις ρεματιές,

μαρτίνια βόσκουν χαρωπά στα χόρτα κάτω απ' τις ελιές.

Φασκόμηλα μυρίζουνε, βιολέτες και πανσέδες,

αηδόνια γλυκοκελαϊδούν σε όλους τους μπαξέδες.

Στους φράχτες, στις νεροσυρμές και στων δενδρών τους κλώνους

όλη την άνοιξη ακούς των φτερωτών τους τόνους.

Μικροί μεγάλοι οι κάτοικοι πάνε στην Εκκλησία,

κι ακούν μ' ευλάβεια πολλή τη θεία Λειτουργία.

Πάντοτε είναι πρόσχαροι, καλοί κι ευγενικοί,

πρόθυμοι και καλόκαρδοι, πλούσιοι και πτωχοί.

Πολλά τα εξωκλήσια σου, τριγύρω σκορπισμένα,

πάντοτε πεντακάθαρα, καντήλια αναμμένα.

Του ΑηΝικόλα ή εκκλησιά καλοχρωματισμένη

φυλάει την κωμόπολη εκεί ψηλά κτισμένη.

Γι  αυτό σαν φύγω μακριά και σ' αποχαιρετήσω

ένα κομμάτι τής καρδιάς, Ζούρτσα μου, θα σ' αφήσω!...

Γυμνασιάρχη Αθανάσιο Γιομπλάκη, (αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα τής Ανδρίτσαινας «Νέος Ορίζων», τον Απρίλιο του 1976)