“Κανένα απολύτως παράπονο δεν έχω, ούτε από την κοινωνία, ούτε από κανέναν, τι μου φταίει δηλαδή η κοινωνία; Aφού το ‘παμε από μικρή, πώς να το εξηγήσω,τον ήθελα τον άντρα, τον λιγουρευόμουνα. Όχι, όχι, δεν μετάνιωσα για τίποτε!”Η Γαβριέλα , που δούλευε έως τα 75 της χρόνια , είχε εκδώσει στη δεκαετία του 1980 ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.Στο βιβλίο της φυσικά μιλούσε για τους άντρες και τις επαγγελματικές της δραστηριότητες’ μεταξύ άλλων ανέφερε ότι πρόσφερε στους άντρες στοργή και ζεστασιά, και ότι στο σπίτι της έβρισκε κανείς παρηγοριά, αφού με τους πελάτες γινόταν φίλη, έπιανε συζήτηση και πολλοί της εκμυστηρεύονταν τα προσωπικά τους προβλήματα.Επίσης ποτέ δεν ήταν βιαστική, ποτέ δεν τους φόβιζε και ποτέ δεν τους μιλούσε άσχημα. “Τους περιποιόμουνα γιατί σεβόμουνα τα λεφτά που μου δίνανε.Το σπίτι μου δεν το βλέπανε σαν μπουρδέλο, αλλά σαν καταφύγιο παρηγοριάς”. Όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι της Γαβριέλας , το 1988, εκείνη ζούσε ακόμη.Είχε χαρεί πολύ όταν το άκουσε.Η μοίρα της ήταν να βρεθεί τρία χρόνια αργότερα , το 1991, άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της.Οι δράστες παρέμεινανάγνωστοι.Η Γαβριέλα, παρ’όλη την τεράστια περιουσία που είχε αποκτήσει, συνέχιζε να δουλεύει μέχρι τα 75 της.Οι άντρες ήταν η ζωή της.Η περιουσία που άφησε πίσω της, όπως ανέφεραν τα δημοσιεύματα της εποχής, ήταν 40 διαμερίσματα, καταθέσεις δεκάδων εκατομμυρίων και δυο τρία εξοχικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου