ΜΙΑ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΓΝΩΣΤΗ

Το γνωστό Αγγλικό περιοδικό Air Forces Monthly στο τρέχον τεύχος του φιλοξενεί ένα άρθρο γραμμένο από τον Σμήναρχο (Ι) ε.α. Παναγιώτη Γεωργιάδη στο οποίο αναφέρεται σε μια αναχαίτιση που πραγματοποίησε ο ίδιος ως αρχηγός ζεύγους ετοιμότητας το 1994.

Η συγκεκριμένη αναχαίτιση δεν έγινε πρωτοσέλιδο, δεν ρωτήθηκε γι αυτήν στο press room ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν έκανε δηλώσεις ο εκπρόσωπος του State Department, ούτε είχαμε αύξηση της έντασης μεταξύ δύο χωρών του ΝΑΤΟ με κίνδυνο να προκληθεί θερμό επεισόδιο. Ήταν άλλο ένα περιστατικό ρουτίνας από τα χιλιάδες που έχουν συμβεί καθημερινά τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια. Είναι πραγματικά ενοχλητικό να ακούμε προεκλογικά ελάχιστες αναφορές στο θέμα της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, και τα δύο μεγάλα κόμματα να κατηγορούν το ένα το άλλο λες και τώρα μαθαίνουν για πρώτη φορά το τι γίνεται στο Αιγαίο.

Ένα απο τα F-5 της 343 Μοίρας Αναχαίτισης Ημέρας(ΠΑ)

Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι χαρακτηριστικό για πολλούς λόγους. Πρώτα απ όλα το Αεροδρόμιο από το οποίο σηκώθηκαν τα αναχαιτιστικά μας ήταν η 113ΠΜ που βρίσκεται στο Αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης. Από το Μάρτιο του 2001 κανένα μαχητικό της ΠΑ δεν έχει για βάση την 113ΠΜ, και τα καταφύγια αεροσκαφών παραμένουν είτε άδεια είτε φιλοξενούν F-5 τυλιγμένα με πλαστικό για …μελλοντική επανενεργοποίησή τους, αποδυναμώνοντας έτσι τον Βόρειο Τομέα. Η κατ’ ευφημισμόν πλέον 113 «Πτέρυγα Μάχης» φιλοξενεί τα πυροσβεστικά CL-415 της 383 ΜΕEA. Η εγγύτητα της Μίκρας τόσο στον Έβρο όσο και στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, είναι ένα πλεονέκτημα το οποίο αφήνουμε ανεκμετάλλευτο.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι τα α/φη που σηκώθηκαν ήταν τα Northrop F-5A, τα οποία είχαμε αρχίσει να παραλαμβάνουμε το 1965, σχεδόν 30 χρόνια νωρίτερα. Το F-5A ήταν ένα σχετικά φτηνό στην αγορά αλλά και στην χρήση δικινητήριο μαχητικό, χωρίς ραντάρ, με περιορισμένη ακτίνα δράσης αλλά εξαιρετικά ευέλικτο. Ήταν ιδανικό για ελιγμούς BFM (Βασικούς Ελιγμούς Μάχης) και γι αυτό το λόγο προς το τέλος της καρρίερας του στην ΠΑ χρησιμοποιήθηκε ως άτυπο προκεχωρημένο εκπαιδευτικό μετά το Τ-2 και πριν τα μαχητικά 3ης γενιάς. Παρ’ ολ’ αυτά οι Έλληνες Αεροπόροι εκμεταλλεύθηκαν στο μέγιστο τις ικανότητές τους και εφαρμόζοντας τις σωστές τακτικές, κατάφεραν να φέρουν τα Τουρκικά F-16 στο σταυρόνημα του φωτοπολυβόλου τους. Η ΠΑ αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα οργανισμού που παρακολουθεί τα διεθνώς τεκταινόμενα, τα μελετά και τα προσαρμόζει στις δικές μας ανάγκες και τα εφαρμόζει στην πράξη με απόλυτη επιτυχία. Είναι σαφές ότι το φιλότιμο και οι ικανότητες περισσεύουν, όπως είναι επίσης σαφές ότι μόνον αυτά δεν αρκούν. Δεν επιτρέπεται ν’ αφήσουμε την ΠΑ να μείνει πίσω από πλευράς συστημάτων για οικονομικούς λόγους, για τον απλούστατο λόγο ότι θα χάσουμε τον μοναδικό ίσως αποτρεπτικό παράγοντα πολέμου που έχουμε. Η ΠΑ είτε μας αρέσει είτε όχι είναι ο κυριότερος λόγος που η Τουρκία δεν αποτολμά ένα θερμό επεισόδιο, πολύ δε περισσότερο έναν πόλεμο.

Η έμφαση στην συνεχή εκπαίδευση με ότι αυτό συνεπάγεται σε άλλους τομείς όπως η διαθεσιμότητα και η ασφάλεια πτήσεων, είναι μονόδρομος προκειμένου να διατηρηθεί το προσωπικό σε κατάσταση που θα επιτρέπει στην ΠΑ να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά σε επίπεδο τακτικής. Και αυτή η έμφαση αποδίδει αποτελέσματα στους ουρανούς του Αιγαίου.

Το 1994 ήταν σημαντική χρονιά λόγω της εξαγγελίας και πραγματοποίησης με ασκήσεις έκτοτε, του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου. Η ΠΑ μετά από πολλά έτη, μελέτησε και σχεδίασε επιχειρήσεις επάνω από την Κύπρο και συμπεριέλαβε πιο ενεργά τη Μεγαλόνησο στα πολεμικά της σχέδια. Για τα επόμενα χρόνια, οι Τουρκικές παραβάσεις των Κανόνων Εναέριας Κυκλοφορίας και οι παραβιάσεις του Εθνικού μας Εναέριου Χώρου, παρουσίασαν γεωμετρική πρόοδο και συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Από τα εκατοντάδες ετήσια περιστατικά, πήγαμε στα χιλιάδες. Οι ασκήσεις Νικηφόρος-Τοξότης έγιναν στην κυριολεξία πρόβες πολέμου καθώς σχεδόν το σύνολο των διαθέσιμων μαχητικών της ΠΑ και της ΤΗΚ βρίσκονταν στον αέρα, σε συνθήκες που αν τις χαρακτηρίσουμε επικίνδυνες μάλλον θα είμαστε μετριοπαθείς στην εκτίμησή μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε οι αναφορές στα δελτία ειδήσεων για πτώσεις Τουρκικών μαχητικών αυξήθηκαν επίσης, αναφέροντας φυσικά ως αιτία της πτώσης τη «μηχανική βλάβη» αν και είχαμε π.χ. και το φαινόμενο να «ξεχνάει» ο Τούρκος χειριστής να γυρίσει την τροφοδοσία της μηχανής σε καύσιμο από τις εξωτερικές δεξαμενές.


Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και σήμερα, με μικρές αλλαγές από το 1994. Τα readiness είναι πολλά, η ΠΑ εκτελεί την αποστολή της και πολιτική λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Η λύση είναι να είμαστε έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουμε στον αέρα οποιαδήποτε Τουρκική κίνηση. Μόνο έτσι θα έχουμε εξασφαλισμένη την ειρήνη.

"Σοφόν εν βούλευμα πολλάς χέρας νίκα"